Τεύχος 27, Σεπτέμβρης 2012

Κρατικός φασισμός και στρατηγική της έντασης

-Το δολοφονικό τρίο της ναζιστικής NSU

*μετάφραση του άρθρου "Heimatschutz: Unsere StaatsNazis" από το γερμανικό περιοδικό Wildcat #92, άνοιξη 2012

Όταν το Νοέμβριο του 2011 αποκαλύφθηκε η σειρά των δολοφονιών που είχε διαπράξει η ναζιστική ομάδα "Nationalsozialistischer Untergrund", τα σχόλια των αστών δημοσιογράφων διέκριναν σε αυτές τις δολοφονίες  "τη μεγαλύτερη ντροπή της γερμανικής δημοκρατίας από την ίδρυσή της". Κάποια αριστερά έντυπα όπως η ak και το AIB (Αntifassistisches Info Blatt) είδαν την "αποτυχία" των μυστικών υπηρεσιών. Στο παρόν κείμενο θέλουμε να εξηγήσουμε, για ποιο λόγο βρίσκουμε πιο ριζοσπαστική την αστική ερμηνεία (η οποία βλέπει την ευθύνη της κυβέρνησης και του κράτους), και επιπλέον να καταθέσουμε μερικές σκέψεις ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την αδέξια αριστερή κριτική, η οποία αφενός θέλει τον "εκδημοκρατισμό" ή ακόμα και την κατάργηση των μυστικών υπηρεσιών - και αφετέρου ποντάρει στην κρατική παρέμβαση κατά των ναζί.

Αναποδιές;

Η σειρά των δολοφονιών ήταν εφικτή μόνο με την κάλυψη των κρατικών αρχών. Σύμφωνα με την επίσημη στατιστική της αστυνομίας για τα εγκλήματα, στη Γερμανία το ποσοστό διαλεύκανσης δολοφονιών βρίσκεται πάνω από το 95%. Η στατιστική πιθανότητα να μην εξιχνιασθούν 10 δολοφονίες η μία μετά την άλλη,  βρίσκεται στο 0,00%... Και χωρίς να συνυπολογίσουμε ότι η NSU πραγματοποίησε ανενόχλητα περισσότερες από δώδεκα ληστείες τραπεζών και μερικές βομβιστικές ενέργειες.
Η άποψη ότι κανείς δεν είχε αντιληφθεί τη σχέση περιεχομένου μεταξύ των δολοφονιών, είναι επίσης ψέμα. Πρώτον, οι ναζί εξυμνούσαν τις δολοφονίες εντελώς δημόσια (στο διαδίκτυο) με το τραγούδι Doener-Killer ("δολοφόνος ντονεράδων"). Δεύτερον, συγγενείς των θυμάτων διοργάνωσαν διαδηλώσεις πένθους μετά την ένατη δολοφονία, με κεντρικό πανό που έγραφε "Όχι δέκατο θύμα!". Τρίτον, υπήρξαν κάποιοι λίγοι αστυνομικοί που ήθελαν να διεξάγουν έρευνες προς την κατεύθυνση των ναζί. Μετά τις πρώτες δολοφονίες οι profiler της αστυνομίας είχαν συμπεράνει ότι πρόκειται για ακροδεξιούς σειριακούς δολοφόνους. Κάποιοι μπάτσοι βγήκαν εκτός ανακριτικής διαδικασίας. Η αστυνομία ανακοίνωνε συνέχεια με στερεοτυπικό τρόπο, ότι σίγουρα δεν υπήρχε ξενοφοβικό υπόβαθρο στους φόνους. Για τη βόμβα καρφιών που εξερράγη τον Ιούνη του 2004 στην Κολωνία, ο τότε υπουργός εσωτερικών Schilly είχε δηλώσει ότι υπήρχαν ενδείξεις για "εγκληματικό περιβάλλον". Το καλοκαίρι του 2004 το κυνήγι στράφηκε στην επικινδυνότητα του ισλάμ. Τότε ο υπουργός Schilly δήλωσε: "Όποιος αγαπάει τον θάνατο, θα τον έχει!". Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να γίνουν τα πάντα για να μην φανεί δημοσίως η σχέση μεταξύ κυβερνητικής εμπλοκής και φασιστικής τρομοκρατίας. 

... που καλύφθηκαν;

Επισήμως η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος (VS) παρακολουθούσε τους τρεις ναζί της NSU από τα μέσα της δεκαετίας του '90, ενώ από το φθινόπωρο του 1997 γνώριζε ότι κατασκεύαζαν βόμβες. (Πολύ πιθανόν ήταν υποκινητές μιας αποτυχημένης βομβιστικής ενέργειας εναντίον πορτογάλων εργατών κοντά στη Jena το Νοέμβρη του 1997). Στις 26 Γενάρη του 1998 η τοπική υπηρεσία του κρατιδίου της Θουριγγίας αποφάσισε τη διεξαγωγή έρευνας σε τρία γκαράζ. Ο ένας από τους τρεις ναζί, ο Uwe Boehnhardt, αφέθηκε να το σκάσει, αν και είχε καταδικαστεί τελεσίδικα πολλές φορές για άλλα αδικήματα. Περίμενε το άνοιγμα του πρώτου γκαράζ και έπειτα την έκανε με το αυτοκίνητο. Λίγο μετά, στο τρίτο γκαράζ βρέθηκαν τέσσερεις βόμβες και 1,4 κιλά ΤΝΤ, που πολύ πιθανόν ανήκαν στα 38 κιλά ΤΝΤ, που είχαν κλαπεί από μια αποθήκη του ομοσπονδιακού στρατού σε ένα χωριό της Θουριγγίας. (Το ίδιο ΤΝΤ χρησιμοποιήθηκε στη βόμβα καρφιών στην Κολωνία το 2004). Μετά την έρευνα στα γκαράζ οι τρεις ναζί παρέμειναν τάχα άφαντοι για σχεδόν 14 χρόνια. Το 2003 η εισαγγελία ανέστειλε τις ανακρίσεις λόγω παραγραφής των αδικημάτων!
Ο δημοσιογράφος Nils Minkmar έγραψε (στις 20/11/2011) σε ένα αξιόλογο άρθρο του στην εφημερίδα FAZ για τη δήθεν "συγκάλυψη" των τριών ναζί: "Δεν κρύβονταν και πολύ. Ήταν σαν να κολυμπούσαν με αναπνευστήρα μέσα σε μια μπανιέρα. Συνήθιζαν να έχουν μια κοινωνική ζωή στο Zwickau, είχαν επαφές με έναν ευρύ κύκλο υποστηρικτών και πήγαιναν σε πορείες, συναυλίες και εκδηλώσεις. Πολλοί γνώριζαν που βρίσκονταν οι τρεις ναζί. Όταν ο ακροδεξιός χώρος στη Γερμανία παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα, κατακλύζεται σε μεγάλο βαθμό από πληροφοριοδότες". Μεταξύ άλλων, οι τρεις εμφανίστηκαν το 2009 σε μια ναζιστική εκδήλωση κοντά στην Κολωνία. Το 2011 η Zschaepe επισκέφτηκε με πλαστά χαρτιά μια δίκη εναντίον ναζί ρόκερ στην Ερφούρτη...
Το τρίο του Zwickau δρούσε μέσα σε ένα τρομοκρατικό δίκτυο, το οποίο συμμετείχε στην επιλογή, προετοιμασία και διεξαγωγή των δολοφονιών. Οι λίστες ονομάτων που βρέθηκαν στο καμμένο σπίτι του Zwickau (όπου διέμεναν οι τρεις ναζί), είχαν προφανώς ερευνηθεί εκτενώς από την αστυνομία, ενώ περιείχαν και κρατικά δεδομένα. Μέχρι τώρα δεν είναι γνωστό, εάν τα θύματα είχαν επιλεγεί από τοπικές ναζιστικές ομάδες και έπειτα εκτελέστηκαν από το τρίο, ή εάν η NSU διέθετε το know how, τα όπλα και την τεχνολογία και οι εκάστοτε τοπικοί ναζί διέπραξαν τις δολοφονίες. Ή εάν κάθε φορά ενέργησαν ανάλογα με τα τοπικά δεδομένα. 

... Διπλή αυτοκτονία;

Τί αποκαλύφθηκε το φθινόπωρο του 2011; Η επίσημη εκδοχή της διπλής αυτοκτονίας των Uwe Mundlos και Uwe Böhnhardt στις 4 Νοέμβρη 2011 είναι ελάχιστα αληθοφανής. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι εξουδετερώθηκε ένας πυρήνας της NSU, για να προστατευθεί ένας δεύτερος και να συνεχίσει τη δουλειά του στο μέλλον. Η συμπεριφορά της Zschaepe τις ημέρες που ακολούθησαν την "αυτοκτονία", δείχνει ότι και αυτή έτσι εκτίμησε τη "διπλή αυτοκτονία". Μεταξύ άλλων απέστειλε αμέσως το "βίντεο της ομολογίας των δολοφονιών" σε δώδεκα διευθύνσεις, μεταξύ των οποίων ένα τζαμί στο Voelklingen και η εφημερίδα "Kommunistische Arbeiterzeitung". Με αυτόν τον τρόπο εμπόδισε το θάψιμο της ιστορίας. Παράλληλα με την ερευνητική εργασία κάποιων αντιφασιστικών ομάδων και ελάχιστων δημοσιογράφων, κυκλοφόρησε από τη μεριά του κράτους ένα φιλμ για τη “διαλεύκανση της υπόθεσης”. Τα ονόματα κάποιων υπόπτων δόθηκαν στη δημοσιότητα λίγες μέρες πριν τη σύλληψη της Zschaepe (στμ: η οποία παραδόθηκε μόνη της), έτσι ώστε να προειδοποιήσουν τους κύκλους των ναζί και να μπορέσουν να καταστρέψουν πιθανά αποδεικτικά στοιχεία.  
Στο φως της δημοσιότητας ήρθαν θεαματικά γεγονότα. Για παράδειγμα ένας πράκτορας της VS με το παρατσούκλι "Μικρός Αδόλφος" ήταν παρών στο φόνο που έγινε τον Απρίλη του 2006 στο Kassel της Έσσης. Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σπίτι του μετά την παραπάνω δολοφονία, είχαν βρεθεί παράνομα πυρομαχικά και ναζιστικά έντυπα. Παρόλα αυτά η δίκη εναντίον του ανεστάλλει τον Γενάρη του 2007, ενώ συνεχίζει να εργάζεται για το κράτος, στην προεδρία της τοπικής κυβέρνησης στο Kassel.
Η VS της Θουριγγίας χρηματοδοτούσε το "τρίο του Zwickau". Στη διάρκεια μιας συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής επιτροπής ελέγχου στις 8 Δεκέμβρη του 2011 στην Ερφούρτη έγινε γνωστό, ότι η VS ήθελε να δώσει στο τρίο 2000 μάρκα μέσω ενός μεσολαβητή για να μπορέσουν να βγάλουν πλαστά χαρτιά.
Τουλάχιστον ένας από τους τρεις ναζί είχε "νόμιμα, παράνομα χαρτιά", όπως τα εκδίδουν οι μυστικές υπηρεσίες για μυστικούς πράκτορες. Ακόμα και η μυστική υπηρεσία του στρατού (MAD) είχε πληροφοριοδότες γύρω από τους τρεις "άγνωστους" της Θουριγγίας. Ο υπουργός Αμύνης de Maiziere παραδέχθηκε σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα FAZ, ότι κάποιος πληροφοριοδότης της MAD γνώριζε τον τόπο διαμονής των τριών.
Δεν υπάρχουν επιτυχείς τρομοκρατικές ομάδες χωρίς κρατική υποστήριξη. "Αν ακολουθήσει κανείς τα ίχνη της τρομοκρατίας για αρκετό καιρό, θα καταλήξει μπροστά σε ένα κτίριο μυστικών υπηρεσιών. Καθαρές τρομοκρατικές ομάδες μπορούν να υπάρξουν μόνο κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης". (από το άρθρο του δημοσιογράφου Nils Milkmar).  Όλα τα ίχνη οδηγούν στο υπουργείο Εσωτερικών, δηλαδή στην Καγκελαρία, η οποία συντονίζει τις μυστικές υπηρεσίες. Σύμφωνα με τον Albrecht Mueller, τμηματάρχη στην καγκελαρία από το 1973 έως το 1982: "Δεν είναι δυνατόν ο προϊστάμενος της καγκελαρίας, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης ή κάποιος άλλος από τους 10-15 συμμετέχοντες στην καθημερινή κυβερνητική σύσκεψη για την υπόθεση της NSU, να μην ήθελαν να μάθουν τι συμβαίνει, μέχρι τη δολοφονία του πέμπτου τούρκου μετανάστη με το ίδιο πιστόλι. Η καθησύχαση της υπόθεσης ήταν αποτέλεσμα κρατικής δραστηριότητας". Προϊστάμενοι της καγκελαρίας από το 1999 έως το 2009, ήταν πρώτα ο Steinmeier (στμ: σημερινός αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών) και μετά ο υπουργός Αμύνης de Maiziere.

Πληροφόρηση = παραπληροφόρηση;

Ο ρυθμός με τον οποίο έγιναν γνωστά τα νέα γεγονότα από τα μέσα Νοέμβρη του 2011, δείχνει ότι επί χρόνια διέρρεαν επιλεκτικά στη δημοσιότητα κρυμμένες δικογραφίες και αποδεδειγμένα ίχνη των τριών ναζί. Είναι δύσκολο να φιλτράρει κανείς την παραπληροφόρηση που προκύπτει από τις πολλές πληροφορίες. Μια μικρή επιλογή των (προκατασκευασμένων;) αποκαλύψεων: Η εγκληματολογική υπηρεσία της Θουριγγίας (LKA) είχε προσπαθήσει να διοχετεύσει κρατικά χρήματα στους τρεις ναζί. Ήθελε να τους συλλάβει, αλλά λίγο πριν τη σύλληψη ανακαλέστηκε από τα πάνω. Η Zschaepe είχε επαφές με πληροφοριοδότες των τοπικών μυστικών υπηρεσιών και μετά τη λεγόμενη "εξαφάνισή" της. Οι μυστικές υπηρεσίες κατείχαν μάλλον μια φωτογραφία από παρακολούθηση των τριών στις 15 Μάη του 2000. Γι' αυτό το λόγο η εισαγγελία της Ερφούρτης διεξήγαγε προανάκριση λόγω "ποινικής ματαίωσης εν υπηρεσία". Οι μυστικές υπηρεσίες υπέκλεπταν τηλεφωνικές συνομιλίες της συμμορίας. Η τοπική υπηρεσία της Κάτω Σαξονίας είχε παρακολουθήσει ήδη το 1999 έναν από τους ναζί που συνελήφθησαν αργότερα, αλλά δεν είχε αποθηκεύσει στοιχεία για τη συνεργασία του με τη NSU... κτλ.
Το πιο ισχυρό ίχνος συνιστά η δήλωση αμερικάνων και γερμανών πρακτόρων, ότι είχαν παρακολουθήσει το φόνο της αστυνομικού Kiesewetter στο Heilbronn στις 25 Απρίλη του 2007. Η αναφορά υψηλής μυστικότητας, που παίχτηκε στα μήντια μετά από τέσσερα χρόνια, θυμίζει θρίλερ κατασκοπίας: στρατιωτικοί μυστικοί πράκτορες της αμερικανικής Defense Intelligence Agency και πράκτορες της γερμανικής VS παρακολουθούσαν τον Mevluet  Kar, ενώ πραγματοποιούσε τραπεζικές συναλλαγές εκατομμυρίων ευρώ. Ο Kar ήταν πληροφοριοδότης της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ και της CIA. Οι αμερικανικές και γερμανικές αρχές τον είχαν τοποθετήσει μεταξύ του οργανωμένου εγκλήματος και (δήθεν) ισλαμιστών τρομοκρατών. Είχε προμηθεύσει στην ομάδα "Sauerland" πυροκροτητές, ενώ σήμερα ζει υπό κρατική προστασία στην Τουρκία (ενόψει των αποκαλύψεων γύρω από τους κρατικούς ναζί θα έπρεπε να ερευνηθεί ακόμη μια φορά η ιστορία του δήθεν ισλαμιστικού τρομοκρατικού πυρήνα, ο οποίος στρατολογήθηκε το Σεπτέμβρη του 2007 με μεγάλα έξοδα!).
Ενώ οι αμερικάνοι πράκτορες είχαν στήσει καρτέρι, παρακολούθησαν σύμφωνα με την αναφορά τους μια ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ αστυνομικών, ναζί και γερμανών πρακτόρων (!), και γι' αυτό αναγκάστηκαν να διακόψουν τη δράση τους. Αν αυτό αληθεύει, τότε όλες οι "ανακρίσεις" για το θάνατο της αστυνομικού Kiesewetter ήταν ελιγμοί αντιπερισπασμού. Όλες οι εικασίες για τον δράστη "φάντασμα" που είχε αφήσει ίχνη DNA σε 40 τόπους εγκλήματος, διαλύθηκαν στα τέλη Μάρτη του 2009, όταν η αστυνομία δήλωσε ότι τα ίχνη DNA προέρχονταν από δικά της λερωμένα μέσα συλλογής γενετικού υλικού. Όμως και το περίφημο ναζιστικό τραγούδι ("Doner-Killer") μίλαγε για κάποιο "φάντασμα" σαν να γνωρίζει το δράστη: γιατί λοιπόν οι ναζί καυχιούνται για το φόνο μιας αστυνομικού; Μετά το θάνατο της αστυνομικού Kiesewetter οι άμεσες δολοφονικές επιθέσεις σταμάτησαν. Όμως οι εμπρηστικές ενέργειες τον Αύγουστο του 2007 στο Voelklingen δείχνουν ότι η NSU συνέχισε προφανώς με άλλες μορφές δράσης. 

Το ένα χέρι νίβει το άλλο

Το κρατίδιο της Θουριγγίας δεν είναι η μοναδική περίπτωση διαφθοράς, όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν τα μήντια. Όπως σε όλα τα κρατίδια, εδώ και 20 χρόνια υπάρχουν σε επίπεδο τοπικής πολιτικής υποθέσεις με λαδώματα και οίκους ανοχής, σκάνδαλα γύρω από κρατικά δεδομένα και αναγκαστικές παραιτήσεις προσώπων. Παντού στην Ανατολική Γερμανία έχουν εισχωρήσει δυτικογερμανοί απατεώνες (εν μέρει με βεβαρυμένο ποινικό μητρώο) τόσο στα υπουργεία όσο και στις δημόσιες αρχές. Εδώ προέχουν δύο πράγματα: πρώτον η στενή φιλία μεταξύ του σοσιαλδημοκράτη von der Saar Dewes, υπουργού εσωτερικών της Θουριγγίας από το 1994 έως το 1999, και του φασίστα Roewer, προέδρου της τοπικής υπηρεσίας προστασίας του συντάγματος από το 1994 έως το 2000. Δεύτερον, οι μετέπειτα πολύ αναρμόδιοι χριστιανοδημοκράτες υπουργοί εσωτερικών, μερικοί από τους οποίους ενδιαφέρονταν προφανώς ελάχιστα για τους νόμους.
Το καλοκαίρι του 2000 ο Roewer αναγκάστηκε σε παραίτηση, όταν o Grube (μέλος του κόμματος NPD) και ο Dienel (ναζί από τη Θουριγγία) ξεσκεπάστηκαν ως πληροφοριοδότες. Ο Roewer δεν παρείχε μόνο μεγάλα ποσά στα δύο πρόσωπα, αλλά επιπλέον παρείχε κρατικά κονδύλια μέσω μιας εταιρίας μαϊμού για λογαριασμό μιας άγνωστης μέχρι σήμερα πηγής. Ο Sippel, τωρινός αρχηγός της τοπικής μυστικής υπηρεσίας, "δεν αποκλείει" ότι ο προκάτοχός του καθοδηγούσε πληροφοριοδότες με δικά του έξοδα. Πάντως χωρίς τις μυστικές υπηρεσίες ο ναζιστικός χώρος της Θουριγγίας θα ήταν αρκετά ασήμαντος. Ο ίδιος ο Roewer μίλησε κάποτε για 1,5 εκατ. μάρκα, τα οποία η μυστική υπηρεσία της Θουριγγίας έχει διοχετεύσει στον ακροδεξιό χώρο. Τόσο ο Tino Brandt, αρχηγός της ναζιστικής ομάδας "Thueringer Heimatschutz" ("Πατριωτική πολιτοφυλακή της Θουριγγίας") και άρα πνευματικός πατέρας της "τριάδας του Zwickau", όσο και ο ηγέτης της απαγορευμένης οργάνωσης Blood & Honour ήταν πληροφοριοδότες των μυστικών υπηρεσιών. Λέγεται ότι ο Brandt έλαβε περίπου 200.000 γερμανικά μάρκα. Αυτά τα στοιχεία είναι γνωστά πάνω από 10 χρόνια. Όσα ήρθαν στο φως πρόσφατα για τη NSU, συνδέονται σε μια γραμμή. Σις 22/11/2011 ένας δημοσιογράφος έθεσε στο άρθρο του στην εφημερίδα FR το εξής ερώτημα: "Τι μας εμποδίζει να μιλάμε για κρατική τρομοκρατία;" 

Στο παρόν κείμενο δεν ερευνούμε όλες τις κρατικές δομές. Εδώ περιοριζόμαστε στις δομές τύπου Gladio που φτιάχτηκαν στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες (Verfassungsschutz). Χωρίς τις τελευταίες δεν θα υπήρχε η οικονομική, επιμελητιακή και πρακτορική υποστήριξη της "NSU".  

Οι μυστικές υπηρεσίες ως αρωγός διαπαιδαγώγησης

Τα περισσότερα κράτη έχουν ένα σύνταγμα, μια μυστική υπηρεσία για εξωτερικές υποθέσεις και μια μυστική υπηρεσία για εσωτερικές υποθέσεις. Η τελευταία οφείλει να αναχαιτίζει εχθρικούς κατασκόπους. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας έχει μόνο έναν "βασικό νόμο" (Grundgesetz), αλλά παράλληλα και μια "υπηρεσία προστασίας του συντάγματος", η οποία προστατεύει κυρίως τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, δηλαδή τη λεγόμενη "φιλελεύθερη-δημοκρατική θεμελιώδη τάξη" ενάντια στους "εχθρούς του συντάγματος" που βρίσκονται μέσα στον πληθυσμό της χώρας. Η εν λόγω υπηρεσία δεν προετοιμάζεται μόνο για μελλοντικές ανατρεπτικές καταστάσεις, αλλά επηρεάζει και τωρινές πολιτικές εξελίξεις. Γι' αυτό το σκοπό δεν χρησιμοποιεί μόνο μεθόδους μυστικών υπηρεσιών, αλλά παίζει και έναν πολιτικό-προπαγανδιστικό ρόλο (π.χ. με την ετήσια έκθεσή της). Η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος ενσαρκώνει και πραγματώνει τον ιδρυτικό μύθο της ΟΔΓ, σύμφωνα με τον οποίο η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε διαλυθεί μεταξύ αριστερών και δεξιών εξτρεμιστών. Όποιος κριτικάρει το φανταστικό δημιούργημα ενός πολιτικού κέντρου χωρίς ιδεολογία, θεωρείται "εξτρεμιστής" και εχθρός του συντάγματος. Η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος δεν ρυθμίζεται καθόλου από το νόμο και στην πραγματικότητα βρίσκεται πάνω από το κοινοβούλιο, αποτελώντας ήδη μια "γκρίζα ζώνη".

Οι απαρχές

Το 1949 οι σύμμαχοι της Δυτικής Γερμανίας επέτρεψαν την ίδρυση μιας υπηρεσίας για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με "ανατρεπτικές δραστηριότητες". Από εδώ προέκυψε το 1959 η ομοσπονδιακή υπηρεσία για την προστασία της συνταγματικής νομιμότητας (BfV) και οι αντίστοιχες αρχές σε κάθε ομόσπονδο κρατίδιο. Η BfV στελεχώθηκε σε μεγάλο βαθμό με παλαιότερα μέλη των SS και των εθνικοσοσιαλιστικών μυστικών υπηρεσιών. Οι τελευταίοι χρηματοδοτούσαν τους παλιούς συντρόφους τους ως "πληροφοριοδότες", π.χ. τον επικεφαλή του σοσιαλιστικού κόμματος του Ράιχ, ενός διάδοχου κόμματος του NSDAP του Χίτλερ. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο αρχηγός του σώματος σκοπευτών των SS, Hallmayer, τον οποίο οι ΗΠΑ καταζητούσαν ως εγκληματία πολέμου και οι γαλλικές αρχές για φόνους και βασανιστήρια αντιστασιακών αγωνιστών. Το 1951 ο Hallmayer έγινε ένας από τους πρώτους πράκτορες της υπηρεσίας στο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης, με ειδικό τομέα την καταπολέμηση αριστερών ομάδων. Για τη συνταξιοδότησή του το 1970, υπολογίστηκε η δραστηριότητά του από το 1932. Ένα τρίτο παράδειγμα είναι ο H. Schruebbers, ένας ναζί νομικός που από το 1955 έως το 1972 ήταν πρόεδρος της ομοσπονδιακής υπηρεσίας για την προστασία του συντάγματος.

Οι μυστικές υπηρεσίες υπό τη διοίκηση των κυβερνήσεων του SPD

Υπό την προεδρία του Schruebbers η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος υποστήριξε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, ενώ τη δεκαετία του '60 χρησιμοποίησε μεθόδους μυστικών υπηρεσιών και πράκτορες-προβοκάτορες κατά του κινήματος νεολαίας. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 εφάρμοσε την απαγόρευση εξάσκησης επαγγέλματος που εισήγαγε η κυβέρνηση του Βίλλυ Μπραντ: τότε εξετάστηκαν 3,5 εκατ. αιτούντες για μια θέση στο δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα 11.000 επίσημες απαγορεύσεις εξάσκησης επαγγέλματος, πειθαρχικές διώξεις και απολύσεις.
Η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών με φασιστικές ομάδες συνεχίστηκε και με τους διαδόχους του Schruebbers. Μερικά παραδείγματα:
Το 1972 ο πράκτορας H. Krahberg κατέθεσε ως μεταμελημένος μάρτυρας κατά του φασιστικού "Ευρωπαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου". Ήταν συνιδρυτής της οργάνωσης και συμμετείχε στο διοικητικό της συμβούλιο. Ως πράκτορας-προβοκάτορας παρέμεινε ατιμώρητος.
Το 1977 δικάστηκε ο πληροφοριοδότης Hans-Dieter Lepzin. Ήταν "ειδικός ασφαλείας" της απαγορευμένης οργάνωσης NSDAP/AO και είχε κατασκευάσει ιδιοχείρως τις βόμβες, που είχαν εκραγεί στις 2/9 και 3/10/1977 μπροστά από δικαστικά κτίρια στο Flensburg και το Αννόβερο, και αρχικά είχαν καταλογιστεί στον αριστερό χώρο. Ο Lepzin καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια χωρίς ωστόσο να εκτίσει την ποινή του.
Το 1983 στο Βερολίνο, ο πράκτορας Werner Lock παραδόθηκε στην αστυνομία. Aνέφερε μια συνομωτική συνάντηση στις 17/6/1977, κατά την οποία ναζί τρομοκράτες της "Wehrsportgruppe Hoffmann" και της "Deutsche Aktionsgruppe" του Manfred Roeder είχαν συμφωνήσει παρουσία μυστικών πρακτόρων για τρομοκρατικές ενέργειες και επιθέσεις. Από αυτούς του κύκλους προήλθε η βομβιστική επίθεση στη γιορτή μπίρας Oktoberfest στο Μόναχο το 1980, με 13 νεκρούς και 200 βαριά τραυματίες. Πρόκειται για τη χειρότερη τρομοκρατική ενέργεια στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Καμιά αλλαγή

Μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ και την επανένωση των δύο Γερμανιών (1989) η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος μπόρεσε να αποφύγει ενδεχόμενες συζητήσεις σχετικά με τη δικαιολόγηση της ύπαρξής της, παραπέμποντας ιδίως στην ανάπτυξη ακροδεξιών δομών στην Ανατολική Γερμανία. Εξ αρχής υπάλληλοι των μυστικών υπηρεσιών από τη δύση, που είχαν εγκατασταθεί στα ανατολικά κρατίδια, χρηματοδοτούσαν πληροφοριοδότες οι οποίοι στη συνέχεια χρηματοδοτούσαν τις φασιστικές οργανώσεις τους. Οι χαφιέδες δεν εισχώρησαν σχεδόν ποτέ μέσα στις δομές των οργανώσεων, αλλά υποστήριζαν οικονομικά διάφορους εγκατεστημένους ναζί. Για παράδειγμα, το Μάρτη του 1999 η μυστική υπηρεσία του Βραδεμβούργου ανακοίνωσε ότι θα "υπονομεύσει" ακόμη περισσότερο το δεξιό χώρο με πληροφοριοδότες. Την ίδια χρονιά ένας από αυτούς τους χαφιέδες (C. Szepanski) καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκιση για απόπειρα φόνου. Το δικαστήριο διέκρινε στο πρόσωπό του τον "ηγέτη ενός όχλου".
Υπάρχει μια συνέχεια στις μυστικές υπηρεσίες από τον αγώνα κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας τη δεκαετία του '50, στον αγώνα κατά των αριστερών κινημάτων το '70 και το '80, μέχρι και τις σημερινές καμπάνιες εναντίον της "κατάχρησης του ασύλου" και του ισλάμ: θέλουν να εξοβελίσουν την κοινωνική επανάσταση, να κρατήσουν την απείθαρχη αριστερά έξω από τον κρατικό μηχανισμό και να προωθήσουν τον εθνοτικό διαχωρισμό. Μια συνέχεια που δεν κωλώνει μπροστά στο φόνο. Το Νοέμβρη του 2011 αυτή η συνέχεια έγινε κομματάκι ορατή.

Σε αναμονή ή σε δράση;

Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου δημιουργήθηκαν σε όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ παραστρατιωτικές δομές (όπως η Gladio στην Ιταλία), οι οποίες υποτίθεται προετοιμάζονταν για σαμποτάζ και τρομοκρατικές ενέργειες σε περίπτωση ρωσικής εισβολής. Τα μέλη αυτών των δομών στρατολογήθηκαν από ειδικές δυνάμεις του στρατού, μυστικές υπηρεσίες και φασιστικές οργανώσεις. Η Ιταλία είναι η πιο γνωστή περίπτωση για το πως αυτό το παραστρατιωτικό δίκτυο παρενέβει με τρομοκρατικές επιθέσεις στους ταξικούς αγώνες. Με τη "στρατηγική της έντασης" ήθελαν να διαδώσουν το φόβο και να δικαιολογήσουν αυταρχικά, κρατικά μέτρα τάξης. Στη βομβιστική ενέργεια στην Piazza Fontana του Μιλάνο, το Δεκέμβρη του 1969, σκοτώθηκαν 17 άνθρωποι, ενώ στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια στις 2 Αυγούστου του 1980 πέθαναν 85 και τραυματίστηκαν περισσότεροι από 200. Σήμερα είναι αποδεδειγμένο, ότι οι επιθέσεις σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από φασιστικές ομάδες όπως η Ordine Nuovo σε σύνδεση με τη μυστική στοά P2, η οποία έφτανε μέχρι τα ανώτατα κρατικά αξιώματα.

Νέα ώθηση

Μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001 οι μυστικές υπηρεσίες έχουν αποκτήσει μια έντονη ώθηση με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όπως συνέβη παρομοίως με τον ψυχρό πόλεμο. Στις ΗΠΑ με τον λεγόμενο πατριωτικό νόμο (Patriotic Act) δημιουργήθηκε η "δομή για την προστασία της πατρίδας". Στη Γερμανία το 2004 ιδρύθηκε το Κοινό Αντιτρομοκρατικό Κέντρο. Εκεί εργάζονται από κοινού η ομοσπονδιακή εγκληματολογική υπηρεσία, η ομοσπονδιακή υπηρεσία πληροφοριών, η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος και οι τοπικές εγκληματολογικές υπηρεσίες. Ο νόμος του 2009 δίνει στην εγκληματολογική υπηρεσία την άδεια "για αντιμετώπιση κινδύνων από τη διεθνή τρομοκρατία", κάτι που πριν ήταν στη δικαιοδοσία μόνο των αστυνομικών αρχών κάθε κρατιδίου. (Τα μέσα δράσης είναι on line έρευνα, σάρωση ψηφιακών δεδομένων, χρήση μυστικών ανακριτών, οπτικοακουστική παρακολούθηση κατοικιών και τηλεπικοινωνιών). Εκτός αυτού η εγκληματολογική υπηρεσία επιτρέπεται να διεξάγει υπό τη δική της διεύθυνση προληπτικές ανακρίσεις χωρίς συγκεκριμένη υπόνοια αξιόποινων πράξεων, δηλαδή χωρίς εισαγγελική εντολή.   
Εκτός από την υπηρεσία προστασίας του συντάγματος, η ομοσπονδιακή εγκληματολογική υπηρεσία φαίνεται ότι έχει εμπλακεί έντονα στην κρατική υποστήριξη της ναζιστικής τρομοκρατίας. Γιατί η ομοσπονδιακή αστυνομία έδωσε εντολή το Δεκέμβρη του 2011 να σβηστούν τα δεδομένα του κινητού τηλεφώνου ενός από τους συλληφθέντες ναζί της NSU; Ο αρχηγός (από το 2004) της εγκληματολογικής υπηρεσίας παραιτήθηκε εκτός πλάνου στα μέσα του 2012. Προφανώς χρησιμοποιείται ακόμη για να κουκουλώσει τη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Στους γκρίζους τομείς του κράτους πολλά είναι δυνατά, ακριβώς γι' αυτό έχουν δημιουργηθεί και επεκταθεί. Η υπηρεσία προστασίας του συντάγματος πληρώνει πάνω από 120 πληροφοριοδότες μέσα στο κόμμα NPD, πράγμα που οδήγησε το 2003 στην αποτυχία της πρότασης για απαγόρευσή του, αφού το ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο δεν μπόρεσε να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ NPD και υπηρεσίας προστασίας του συντάγματος. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Βάδης-Βυρτεμβέργης (H. Rech) είχε δηλώσει το Μάρτη του 2009: "Αν είχα αποσύρει όλους τους μυστικούς μου ανακριτές από τα σώματα του NPD, τότε το NPD θα κατέρρεε". (Στα μέσα Μάρτη του 2012 συζητήθηκε το πως το ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο ζήτησε τη διακοπή της συνεργασίας του με τους περίπου 15 πληροφοριοδότες που βρίσκονταν στο ηγετικό επίπεδο του NPD). Μετά τη σφαγή στη Νορβηγία ο ομοσπονδιακός υπουργός Εσωτερικών Friedrich είχε διασφαλίσει δημοσίως, ότι στη Γερμανία δεν υπάρχουν ακροδεξιές τρομοκρατικές δομές. Όλοι το ήξεραν καλύτερα!

Το κράτος είναι το "κέντρο της κοινωνίας"

Στα μέσα Δεκέμβρη του 2011 το ανώτατο δικαστήριο της Καρλσρούης αρνήθηκε να ξεκινήσει μια δίκη κατά του αρχηγού της τοπικής νεολαίας του NPD. Στο σπίτι του είχαν βρεθεί οικοδομικά σχέδια, έτοιμοι πυροκροτητές και αρκετά κιλά χημικών συστατικών για την κατασκευή μιας σωληνωτής βόμβας, όπως και ένα παράνομο τουφέκι μαζί με πυρομαχικά. Η υποψία για την προετοιμασία μιας βομβιστικής ενέργειας δεν επιβεβαιώθηκε. Ο κατηγορούμενος δεν σχεδίαζε κάποια "συγκεκριμένη ενέργεια", δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο στόχο και ούτε κάποια χρονική στιγμή επίθεσης. Αυτή η δήλωση αποσιωπήθηκε κάτω από το σκάνδαλο για το "ποσοστό των μεταναστών" σε έναν σύλλογο ερασιτεχνών κηπουρών της πόλης Norderstedt.  Εκεί, τον Οκτώβρη του 2011, 70 κηπουροί είχαν διεξάγει ψηφοφορία για τον επιτρεπόμενο αριθμό μεταναστών στο σύλλογο. Οι επιλογές ήταν οι εξής: 12,6% σύμφωνα με το μέσο όρο του κρατιδίου Schleswig-Holstein, 27% σύμφωνα με το γειτονικό Αμβούργο ή 19,6% σύμφωνα με τον πανγερμανικό μέσο όρο. Οι 41 από τους 70 ψήφισαν το κατώτερο ποσοστό, 11 μέλη αρνήθηκαν την πρόταση, ενώ ένας κηπουρός αγανάκτησε τόσο που φωτογράφησε το πρωτόκολλο της συνέλευσης και το δημοσίευσε σε έναν πίνακα ανακοινώσεων. Τα μήντια και ο χριστιανοδημοκράτης δήμαρχος του Norderstedt αντέδρασαν "άναυδοι" και δήλωσαν: "Πρόκειται για καθαρό ρατσισμό".
Σε αυτή τη γραμμή κινήθηκαν και οι αντιγερμανοί αντιφασίστες: στις 28 Γενάρη 2012 περίπου 2000 άτομα διαδήλωσαν στο Αμβούργο ενάντια στη "Γερμανία που είναι ο μάστορας του θανάτου!". Ένα από τα καλέσματα της διαδήλωσης έγραφε:  "Το 2012 το γερμανικό κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται για τους ναζί. Και ακόμη λιγότερο: οι φασίστες τού χαλάνε τις δουλειές". Στην προκειμένη περίπτωση αυτή η ανάλυση χρησιμεύει ως πάσα για να ταχθεί κανείς στο πλευρό της (υποτίθεται) διαφωτισμένης, μητροπολιτικής αστικής τάξης ενάντια στην επαρχία.
Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, ο ρατσισμός είναι η ιδεολογία των ηττημένων, η "μεταναζιστική και ξενοφοβική συνείδηση της καθημερινότητας που έχει φορτιστεί μέσα στον πληθυσμό". Όταν το Φλεβάρη έγιναν γνωστές οι ρατσιστικές αισχρολογίες στο επίσημο ημερολόγιο του αστυνομικού συνδικάτου της Βαυαρίας, το γεγονός παρουσιάστηκε με τον τίτλο "ρατσισμός στην καθημερινότητα". Την ίδια στιγμή η εισαγγελία προσπαθούσε να διακόψει τη δίκη για το θάνατο του μετανάστη Oury Jalloh, ο οποίος είχε καεί το 2005 δεμένος χειροπόδαρα σε ένα αστυνομικό κελί του Dessau... Ο ρατσισμός του κράτους είναι ολοφάνερος. Όπου όμως γίνεται ολοφάνερος μέσα από τις βίαιες συνέπειες μιας συγκαλυμένης από το κράτος σειράς δολοφονιών, τότε κάποια κομμάτια του αντιφασιστικού κινήματος τον χαρακτηρίζουν ως "ένοπλο ρατσισμό", και χάνουν την πολιτική διάσταση του ζητήματος ότι το κράτος χρησιμοποιεί τους φασίστες και μάλιστα τούς στηρίζει σε περίπτωση ανάγκης. 
"Ο ρατσισμός του σήμερα είναι ένας ψυχρά υπολογισμένος ρατσισμός... ένα προϊόν του κράτους. Είναι κυρίως μια κρατική λογική και όχι ένα πάθος του λαού. Φορέας αυτής της κρατικής λογικής δεν είναι κατά κύριο λόγο κάποιες οπισθοδρομικές κοινωνικές ομάδες, αλλά σε μεγάλο βαθμό η διανοητική ελίτ". (από μια διάλεξη του Jacques Ranciere το 2010, βλ. αριστερή εφημερίδα ak 19/11/2010). Το συμπέρασμα του Ranciere σε αυτό το αξιόλογο άρθρο είναι ότι, η "αριστερή" κριτική (ξεκινώντας από την άποψη, όπως κάνει η δεξιά, ότι "ο ρατσισμός είναι ένα πάθος του λαού", ενάντια στο οποίο το κράτος πρέπει να επεμβαίνει με όλο και πιο σκληρούς νόμους), κατασκευάζει μια "νέα μορφή ρατσισμού": "Κρατικός ρατσισμός και διανοητικός αριστερός ρατσισμός".
Οι μεγαλύτεροι εχθροί του σοσιαλδημοκράτη Σαραζίν (στμ: μέλος του SPD που προκαλεί με προβοκατόρικες δηλώσεις κατά ανέργων γερμανών και μουσουλμάνων μεταναστών) πιστεύουν ακριβώς όπως και αυτός, ότι οι κοινωνικά αδικημένοι είναι ηττημένα άτομα που απλά δεν προσπάθησαν αρκετά. Και όταν ο χαμένος είναι ένας βίαιος ναζί, τότε είναι δύο φορές ένοχος και το κράτος πρέπει να επέμβει δραστικά. 
Αυτή η ελιτίστικη στάση ταιριάζει πολύ καλά σε όσους ολισθαίνουν σε ηγετικές θέσεις μέσα σε πανεπιστήμια, συνδικάτα, μήντια και διοικητικό μηχανισμό. Επειδή βγάζουν τον κώλο τους έξω από το χορό και εγκαταλείπουν τις συλλογικές ουτοπίες, οι πρώην αριστεροί προτείνουν ως λύση ενάντια στο φαινόμενο των βίαιων εγκληματιών περισσότερη "φυλακή", ενάντια στην απουσία αλληλεγγύης στο εργοστάσιο περισσότερο "συνδικάτο", ενάντια στις πρωτοβουλίες πολιτών για ξενώνες αστέγων περισσότερο "κράτος", και ενάντια στους ναζί  "απαγόρευση". Η καθημερινή αίσθηση της αδυναμίας τους αλλάζει προς έναν κοινωνικό ρατσισμό, σε μια "μεγιστοποίηση της κριτικής" ενάντια σε όσους από τα κάτω "σχηματίζουν τον όχλο".

Oι ναζιστικές δολοφονίες λειτούργησαν δύο φορές

Καταρχήν, η σειρά των δολοφονιών τρομοκράτησε τους μετανάστες. Η αστυνομία, οι μυστικές υπηρεσίες και τα μήντια αποκάλεσαν τις δολοφονίες "φόνους-doner" (στμ: επειδή τα θύματα ήταν υπάλληλοι ντονεράδικων, δηλ. ταχυφαγείων). Η ειδική επιτροπή έρευνας της αστυνομίας ονομάστηκε "επιτροπή Βόσπορος", βασανίζοντας συναισθηματικά τους συγγενείς των θυμάτων. Αυτή η κακοβουλία τέθηκε με πολιτικό τρόπο, πράγμα που επιδίωκαν οι κρατικοί ναζί με τις πράξεις τους: να αποκόψουν ξένους επιχειρηματίες και ξένες μαφίες από το σώμα του γερμανικού λαού. Ο αδελφός του θύματος από το Ροστόκ απελάθηκε εντελώς νόμιμα από τις γερμανικές αρχές έξι μήνες μετά το φόνο. Όλα τα θύματα των ναζί ήταν ξένοι εργάτες - ούτε "προϊστάμενοι", ούτε "τραπεζίτες". Το κράτος, κατά τη σύμπραξή τoυ με τους φασίστες, απέκλεισε πιθανές αντισυστημικές αυταπάτες το ίδιο αποτελεσματικά, όπως κάνει και με πλευρές της αριστεράς (βέβαια με πολύ περισσότερα χρήματα). Οι φασίστες λειτουργούν σαν αξιόπιστα αλυσοδεμένα σκυλιά ενάντια σε ανήμπορους, αριστερούς, μετανάστες και μειονότητες. Τι θα συνέβαινε, αν είχαν δολοφονήσει τον Josef Ackermann (πρόεδρο της Deutsche Bank) ή έναν από τους πολιτικούς που είχαν στη λίστα τους; Μέσα σε τρεις μέρες θα είχαν συλληφθεί ή θα είχαν πυροβοληθεί κατά τη διαφυγή τους. Αυτό οι ναζί το ήξεραν και γι' αυτό συμπεριφέρθηκαν αναλόγως.
Το κράτος χαλαρώνει πότε-πότε το λουρί στα σκυλιά του, ενώ άλλες φορές το μαζεύει. Στη διάρκεια της καμπάνιας για την κατάργηση του δικαιώματος παροχής ασύλου στους πρόσφυγες (1991-1993), το κράτος ανέχθηκε τα πογκρόμ της Hoyerswerda (9/1991) και του Ροστόκ (24/8/1992). Ή καλύτερα: το κράτος εφάρμοσε τη "βούληση του λαού" μέσω της απομάκρυνσης των προσφύγων που δέχθηκαν τις επιθέσεις. Μετά από τα πογκρόμ πολλές ναζιστικές δομές συρρικνώθηκαν μέσα από ένα ευρύ κύμα απογορεύσεων. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί και σήμερα. Δείτε τη μεγάλη έφοδο της αστυνομίας εναντίον anti-antifa ομάδων σε διάφορα κρατίδια της χώρας στις 13/3/2012 με 24 εντάλματα προσωρινής κράτησης. Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή εγκληματολογική υπηρεσία, το Γενάρη του 2012 εξαφανίστηκαν 160 ναζί, οι οποίοι κρύφτηκαν ή διέφυγαν στο εξωτερικό. Μέχρι τα μέσα Μάρτη είχαν συλληφθεί 46 από αυτούς.
Όταν οι δολοφονίες ήρθαν στο φως, λειτούργησαν για δεύτερη φορά. Ο ομοσπονδιακός υπουργός Εσωτερικών Friedrich, λόγω αγανάκτησης για τις "αναποδιές" και την "εμπλοκή" του κράτους, ήταν γρήγορα σε θέση να αξιώσει τον καλύτερο εξοπλισμό των κρατικών οργάνων καταστολής: περισσότερη αποθήκευση διαθέσιμων δεδομένων, μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό υπηρεσιών, νέες θέσεις εργασίας, ακόμη ισχυρότερη εναρμόνιση των λειτουργιών της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών και της εισαγγελίας.

Κρατική τρομοκρατία

Κράτος και κεφάλαιο δεν προωθούν την "ανάληψη της εξουσίας" από τους φασίστες. Η ενός λεπτού σιγή στις 23 Φλεβάρη 2012 από την ένωση γερμανικών συνδικάτων (DGB) και την ένωση εργοδοτικών συνδέσμων (BDA) δείχνει, ποιά είναι η κατάλληλη μορφή διακυβέρνησης για τη Γερμανία σήμερα. Αν όμως οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι αγώνες αυξηθούν, άλλες μορφές διακυβέρνησης θα αποκτήσουν ενδιαφέρον. Οι κυβερνήσεις έκτατης ανάγκης σε Ελλάδα και Ιταλία, οι απειλές για χρήση του στρατού εναντίον των απεργών ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στην Ισπανία (12/2010), αποτελούν σαφή σημάδια άλλων μορφών διακυβέρνησης. Σύμφωνα με έναν καθηγητή εγκληματολογίας και ποινικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης (στο ραδιόφωνο 16/2/2012): "Η οικονομία έχει σαρώσει και εξαντλήσει το κράτος δικαίου προ πολλού. Ο κοινωνικός έλεγχος εξυπηρετεί όλο και πιο πολύ τη σταθερότητα του οικονομικού συστήματος - σε μεγάλο βαθμό χωρίς νομική προστασία για το μεμονωμένο άτομο". Μέχρι τις αρχές του 2013 το "δημοσιονομικό πακέτο" οφείλει να εγκριθεί από τα κοινοβούλια των χωρών μελών της ΕΕ, έτσι η κοινωνικά εχθρική πολιτική της λιτότητας θα καταστεί νόμος, ένα ακόμα βήμα για την αυταρχική εξέλιξη στην Ευρώπη.
Ο εξοπλισμός των κρατικών μηχανισμών και η συνεργασία με "δομές σε αναμονή" (standby) δεν αποτελούν αντίφαση στην παραπάνω εξέλιξη, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται ακόμα και αν τμήματα αυτών των δομών ενεργούν με δικούς τους σκοπούς. Αν αυτές οι δομές αλλάξουν πορεία, οι κρατικές αρχές μπορούν ανά πάσα στιγμή να τις σταματήσουν. Κατά αυτήν την έννοια η σειρά των δολοφονιών της "NSU" ήταν επίσης μια στρατηγική της έντασης (Στρατηγική της έντασης σημαίνει: "αποσταθεροποιώ με σκοπό να σταθεροποιήσω").

Στο βούρκο του οργανωμένου εγκλήματος

"Ο καπιταλισμός έχει χάσει τη νομιμοποίησή του με βάση την ευημερία, το δίκαιο και την οικονομία της αγοράς, και έχει φτάσει σε ένα ηθικό τέλος". (διάλεξη του συγγραφέα και παρεμβατικού φιλοσόφου Werner Ruegemer για την παγκόσμια κρίση και τη διάσωση των τραπεζών). Η στρατηγική με την οποία οι κυρίαρχοι διατηρούνται στην εξουσία εντός της κρίσης και μέσω αυτής, δεν έχει σχέση τόσο πολύ με ένα τέλειο κεντρικό σχέδιο, αλλά μοιάζει με "πορεία στο βούρκο", όπου συχνά η πολιτική ισχύος, η διαφθορά και τα συμπτώματα διάλυσης δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Στην περίπτωση του γερμανού προέδρου της δημοκρατίας Christian Wulffs, που παραιτήθηκε λόγω δωροδοκιών από επιχειρηματίες, έγινε για άλλη μια φορά ξεκάθαρο, πόσο πολύ εμπλέκονται το περιβάλλον των μπουρδέλων, η κερδοσκοπία ακινήτων και το ξέπλυμα χρήματος σε υποθέσεις διαφθοράς με διοικήσεις δήμων και τοπικές κυβερνήσεις.
Η Gazprom, ο τωρινός εργοδότης του πρώην καγκελάριου Σρέντερ αποτελεί παγκόσμιο παίκτη του οργανωμένου εγκλήματος. Η Γερμανία έχει μετατραπεί σε παράδεισο για ξέπλυμα χρημάτων. Σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη εδώ ξεπλένονται ετησίως 43 έως 57 δισ. ευρώ. Οι Financial Times της Γερμανίας έγραψαν τον Φλεβάρη του 2012, ότι σε καμιά άλλη βιομηχανική χώρα δεν είναι τόσο απλό να ξεπλύνεις χρήμα. Εκτός από την Τσεχία, η Γερμανία είναι το μοναδικό μέλος της ΕΕ που δεν έχει επικυρώσει τη σύμβαση του ΟΗΕ κατά της διαφθοράς. Εδώ απουσιάζει η "πολιτική θέληση" για καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, το οποίο κατάφερε να επεκταθεί ανενόχλητα στην αγορά ακινήτων, στον τομέα των κατασκευών και της διάθεσης αποβλήτων.
Από αυτόν το βούρκο διαρρέουν συνεχώς βρώμικες λεπτομέρειες στη δημοσιότητα. Στις πιο γνωστές περιπτώσεις: ανώτεροι πολιτικοί, δικαστές, αστυνομικοί και μαφία εμπλέκονται σε εμπόριο ναρκωτικών, ξέπλυμα χρήματος, παράνομες συναλλαγές ακινήτων, πορνεία ανηλίκων. Στην περίπτωση του κρατιδίου της Θουριγγίας ξεχωρίζει ότι από αυτό το διεφθαρμένο περιβάλλον πέρασαν οι σκληρότερες επιθέσεις κατά μεταναστών, που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις απόψεις του NPD.

Η συνέχεια

1) Ένα νέο κυνήγι. Τέλη Φλεβάρη το ομοσπονδιακό υπουργείο Εσωτερικών εξέδωσε αποκλειστικά μέσω της (κίτρινης) εφημερίδας Bild μια μελέτη 764 σελίδων για τον "τρόπο ζωής των νεαρών μουσουλμάνων στη Γερμανία". Το συμπέρασμα της εφημερίδας έθετε έναν συναργεμό υπό τον τίτλο: "Ένας στους πέντε μουσουλμάνους δεν θέλει να ενσωματωθεί". Την ίδια μέρα ο υπουργός Εσωτερικών Friedrich έκανε σαφή το σκοπό αυτής της μελέτης με το εξής σχόλιο: "Όποιος πολεμάει την ελευθερία και τη δημοκρατία, δεν θα έχει μέλλον σε αυτή τη χώρα". Δεν είναι αναγκαίο να αναφέρουμε ότι η παραπάνω μελέτη κατέληξε σε πολύ διαφοροποιημένα αποτελέσματα. Αρκεί να αντιστρέψουμε τις προοπτικές: 80% των νεαρών μουσουλμάνων θέλουν να ενσωματωθούν στη γερμανική κοινωνία.
2) Από την άλλη προφανώς θα αποκαλυφθούν κάποιες ναζιστικές δομές (βλ. αστυνομική έφοδο στις 13 Μάρτη 2012) και θα γίνουν προετοιμασίες για μια απαγόρευση του NPD. Πιθανόν να τρέξουν και πάλι περισσότερα κρατικά κονδύλια για αντιρατσιστική δράση. Σε κάθε περίπτωση όμως θα συνεχισθεί η επέκταση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Και αυτό είναι αναγκαίο διότι:
3) Η κοινωνική ανισότητα οξύνεται. Η βαθιά διάσπαση ανάμεσα στους εγγυημένους, επισφαλείς και μετανάστες εργαζόμενους, η οποία επιβλήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '90 με την κατάργηση του δικαιώματος για άσυλο, την απελευθέρωση εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ανατολική Ευρώπη και τις έντονες επιθέσεις στο κέντρο της εργατικής τάξης, ισοπέδωσε τους εργατικούς αγώνες που γίνονταν με όρους ισότητας πριν και μετά την "αλλαγή" (στμ: πτώση του τείχους του Βερολίνου). Αυτή η διάσπαση έχει εδραιώσει τους πρόσφυγες ως διαρκές "πρόβλημα" εσωτερικής πολιτικής. Μέσω των ύπουλων επιθέσεων πάνω σε μετανάστες κατασκευάστηκε, δέκα χρόνια πριν την εργασιακή μεταρρύθμιση της επιτροπής HartzIV (2005), η φιγούρα του δικαιούχου επιδομάτων πρόνοιας, όπως την παρουσιάζει σήμερα ο Sarazin: μια φιγούρα με χαμηλή μόρφωση, κακή διατροφή και άσχημη κόμμωση, βαριεστημένη και με δεξιές τάσεις.

Στα κάτω επίπεδα εργάζονται οι ναζί και στα πάνω το κράτος, που χρησιμοποιεί πάντα τον ρατσισμό - όχι για να "αποσπάσει την προσοχή" από τα κοινωνικά ζητήματα, αλλά για να προσομοιώσει την κοινωνική πολιτική και να παράγει κοινωνικά περιεχόμενα. Τον Οκτώβρη του 2010 ο τότε υπουργός Εσωτερικών de Maiziere ("αρνητής της ενσωμάτωσης των μεταναστών"), ο χριστιανοκοινωνιστής πρωθυπουργός της Βαυαρίας Seehoffer (CSU) ("η Γερμανία δεν πρέπει να γίνει η υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας του πλανήτη") και η καγκελάριος Μέρκελ ("το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε εντελώς") προώθησαν μια ρατσιστική καμπάνια εναντίον ανθρώπων από "ξένους πολιτισμικούς κύκλους". Η καμπάνια αυτή είναι ένα παράδειγμα για το πως ο κρατικός ρατσισμός χρησιμοποιείται ως κοινωνική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Το στοργικό κράτος-πατέρας προστατεύει τους φιλόπονους πολίτες του από τους τεμπέληδες έλληνες και τον ανταγωνισμό από το εξωτερικό. Ο εθνικισμός εμφανίζεται ως φαινομενική ασφάλεια ενάντια στις ανασφάλειες που προκύπτουν από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό και την κρίση. Η εμφάνιση της Μέρκελ στο συνέδριο της κομματικής νεολαίας των χριστιανοδημοκρατών (Junge Union) και η δήλωση ότι "το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε πλήρως" αποτελεί ένα παράδειγμα για το πως ο ρατσισμός κατασκευάζει ταυτότητα για τους κρατικούς μηχανισμούς. (...)
Η Αριστερά πρέπει να ξεκαβαλήσει το καλάμι έχοντας την απόψη, ότι στη Γερμανία επικρατεί το "κράτος δικαίου", ενώ στη Ρωσία οι μυστικές υπηρεσίες του Πούτιν, στην Ιταλία η μαφία και στην Τουρκία το "βαθύ κράτος"!
Εδώ και 15-20 χρόνια στη Γερμανία έχει διαμορφωθεί ένας νέος "τρόπος ρύθμισης", όπου η συστηματική διαφθορά, το κράτος επιτήρησης, η αρπαγή πρώην κρατικής ιδιοκτησίας και η μαφία παίζουν έναν κεντρικό ρόλο. Ταυτόχρονα οι φασιστικές δομές, οι οποίες ποτέ δεν εξουδετερώθηκαν εντελώς, αλλά είχαν περιθωριοποιηθεί κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, μετατράπηκαν μέσω της υπηρεσίας προστασίας του συντάγματος "σε μια νέα μορφή κρατικής διοίκησης". Ο αγώνας κατά του φασισμού έχει νόημα μόνο όταν βάζει στο μάτι όλες αυτές τις δομές.  

Σημειώσεις της μετάφρασης:

1. Μεταξύ 2000 και 2006, οι τρεις ναζί  της NSU (η Beate Zschaepe, ο Uwe Mundlos και ο Uwe Boehnhardt), δολοφόνησαν 8 τούρκους και έναν έλληνα μετανάστη, που εργάζονταν σε μικρά ταχυφαγεία. Στις 4/11/2011, οι  Mundlos και  Boehnhardt βρέθηκαν  "αυτοπυρπολυμένοι" μέσα σε ένα ενοικιαζόμενο τροχόσπιτο, που χρησιμοποιούσαν ως κρησφύγετο, δήθεν για να αποφύγουν τη σύλληψή τους από τους μπάτσους μετά από ληστεία τράπεζας. Η  Zschaepe παραδόθηκε στους μπάτσους στις 8/11/2011, αφού πρώτα προσπάθησε να εξαφανίσει  ενοχοποιητικά στοιχεία και να διασφαλίσει τη ζωή της.

2. Ο κανιβαλισμός της κρίσης και μια στρατηγική της έντασης είναι εδώ. Πριν τις εκλογές του Μαϊου τα κυβερνητικά κόμματα ξεκινούν μια ρητορική εμφυλίου πολέμου: διαδηλώσεις, καταλήψεις, διαμαρτυρίες και γενικά αριστερές δράσεις, απειλούν τη διάσωση της πατρίδας και γιατί όχι προωθούν την εγκληματικότητα. Σκοπός αυτής της ρητορικής: το πολιτικό να συνδεθεί με το ποινικό! Πολιτικοί απαιτούν ρατσιστικές και αυταρχικές εξελίξεις, περιορισμό διαδηλώσεων, και καλούν σε ένοπλη αυτοδικία του λαού κατά της εγκληματικότητας. Μετά τη διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη 2012 ο φασίστας Σαμαράς, αλά Σαρκοζύ, αποκαλεί τους διαδηλωτές “καθάρματα”. Λίγους μήνες μετά, ένα μέρος της βαθιά θρησκόληπτης και συντηρητικής κοινωνίας εκχωρεί τη ζωή της σε μαφιόζους, νταβαντζήδες, εμπόρους όπλων και μπράβους της νύχτας...

3. Κάτω: το έμβλημα της ιταλικής  παραστρατιωτικής δομής Gladio, κομμάτι ενός νατοϊκού αντικομμουνιστικού δικτύου κατά τον ψυχρό πόλεμο. Η αντίστοιχη μετεμφυλιακή ελληνική δομή, στελεχωμένη από ακροδεξιούς και χουντικούς, ονομαζόταν επιχείρηση “Κόκκινη Προβιά”.





P2 (Propaganda Due): μυστική μασονική στοά, γνωστή και ως “κράτος εν κράτει” ή “σκιώδης κυβέρνηση”, που ενσάρκωνε το βαθύ κράτος στην μεταπολεμική Ιταλία. Η Ρ2 είχε εμπλακεί σε οικονομικά σκάνδαλα  (Tangentopoli), υποθέσεις διαφθοράς, δολοφονίες δημοσιογράφων και τραπεζιτών, και βομβιστικές ενέργειες στο πλαίσιο της στρατηγικής της έντασης ενάντια στους εργατικούς αγώνες (1969-1980).

 

4. Το εξώφυλλο του περιοδικού Spiegel παραφράζει το όνομα της πάλαι ποτέ ακροαριστερής και αντι-ιμπεριαλιστικής ένοπλης οργάνωσης RAF, και την εξισώνει με την ακροδεξιά βία της NSU. Το νόημα: Το κράτος ως ουδέτερο κέντρο της κοινωνίας που επεμβαίνει κατασταλτικά ενάντια στα δύο άκρα για τη διασφάλιση της δημοκρατίας!

5. Λίγες μέρες μετά την πολύωρη διαδήλωση 100άδων χιλιάδων ατόμων στο κέντρο της Αθήνας στις 12/2/2012, οι μπάτσοι “ανακαλύπτουν” (το Σάββατο 25/2/2012) έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε βαγόνι του μετρό στο σταθμό του Αιγάλεω.
Το βαθύ κράτος δείχνει τα δόντια του και προετοιμάζεται για μια ενδεχόμενη στρατηγική της έντασης στο απώτερο μέλλον, και μάλιστα  στο πιο κατάλληλο κοινωνικό πεδίο επιβολής του φόβου, δηλ. στα μέσα μαζικής μεταφοράς.